Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007

Μας έχει φάει η μαρμάγκα...

Ο ένας στο στρατό, ο άλλος οργώνει την Ελλάδα, ο παράλλος μόνιμος Αμερικάνος και ο τελευταίος και καταϊδρωμένος αρχίζει να πακετάρει για επιστροφή εις τα Ευρώπας... Που καιρός για διαγνώσεις! Περαστικά μας.

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Dr. Who και Mr. Hyde

Σήμερα το πρωί, προτού πάω να δώσω σημαντικό midterm exam έγραψα 2-3 προτασούλες με σκοπό να τις επεκτείνω και να γράψω ένα βαθυστόχαστο κείμενο...

Τίτλος: It's a strange place to call home
"Και όμως έτσι είναι... το σπίτι σου. Πώς βρέθηκες εδώ; Τι γυρεύεις; Αφού δεν ανήκεις σε αυτό το μέρος. Και όλοι εκείνοι που είχες φίλους έχουν προχωρήσει τόσο πολύ που δεν τους ξέρεις πια."

Είκοσι ώρες μετά η διάθεση μου έχει αλλάξει... Όχι δεν πηγε καλά η εξέταση. In fact, πρέπει να είναι η χειρότερή μου επίδοση από τότε που ήρθα εδώ. Και όχι, δεν ήμουν αγχωμένος πριν την εξέταση ώστε να επηρεαστεί η διάθεσή μου και να αρχίσω να γράφω παπαριές. Οι συνάδελφοί δόκτωρες άλλωστε γνωρίζουν ότι ο "σταρχιδισμος" είναι κύριο χαρακτηριστικό του χαρακτήρος μου (όσον αφορά εξετάσεις τουλάχιστον!).

Για να καταλήξω κάπου, δεν θέλω να εννοήσω ότι έκανα στροφή 180 μοιρών... αλλά είπα να αράξω και να ξανασκεφτώ. Άλλωστε δεν είχα καθόλου χρόνο να σκεφτώ το τελευταίο 10ήμερο. Όλα γινόταν μηχανικά και με τρελλούς ρυθμούς. Κοιμόμουν μηχανικά. Ξυπνούσα μηχανικά. Πήγαινα στη σχολή μηχανικά. Έκανα τα μαθήματά μου μηχανικά (όσα προλάβαινα δηλαδή!). Ρομποτάκια ενωθείτε.

Σήμερα, μετά την εξέταση, έγινε κάτι διαφορετικό: πάτησα φρένο. Πήγα έξω για φαί με την ησυχία μου και δύο φίλους, πήγαμε μετά για καφέ, γυρίσαμε σπίτι όλοι παρέα και είδαμε τηλεόραση (με σειρά: Παρά 5, Θέμο και το Heroes). Ένιωσα πάλι το πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνείς με έναν άνθρωπο. Να μιλάς (στη γλώσσα σου!), να κάνεις χαβαλέ και να πίνεις Πλωμάρια. Και μετά να κάθεσαι στον υπολογιστή και να ξερνάς όλες αυτές τις εμπειρίες σου σαν γνήσιο computer geek. Ένιωσα όχι άλλος άνθρωπος αλλά σαν τον άνθρωπο που πραγματικά είμαι. Και τον οποίο τον είχα ξεχάσει. Και του ζητάω συγνώμη αλλά θα το ξανακάνω. Δυστυχώς.

Αυτά από μένα, πάω για ύπνο. Φιλάκια, σας αγαπάω όλους. Ακόμα και εσάς που με δίκιο ή άδικο μου κρατάτε κακίες κρυφές ή φανερές. Όσο κρατάει η επίδραση του οινοπνευματος μπορείτε να θεωρείτε ότι μιλάει αυτό και όχι εγώ. Αλλά να ξέρετε (και είναι απειλή αν το θέλετε!) ότι θα το εννοώ και όσο θα είμαι νηφάλιος.

---
Υστερόγραφο: Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτό το γράμμα χωρίς να αναφέρω μια ιστορία που ειλικρινά με έκανε να ντραπώ για τα τζιμάνια της ελληνικής δικαισύνης και αστυνομίας. Αναφέρομαι στην ιστορία μήνυσης κατά του blogme.gr και του διαχειριστή του Αντώνη Τσιπρόπουλου. Δεν θέλω να επεκταθώ πολύ εδώ, έχω γράψει 2-3 πράγματα και στην προσωπική μου σελίδα. Μπορείτε να αρχίσετε να ενημερώνεστε επί τούτου στον πιτσιρίκο και στο magicasland. Να τους καμαρώνουμε.

ΟΥΦ! Τελείωσα.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

Qualifiers



Συνεχίζοντας την παράδοση "απλών και καθημερινών" posts, έχω να δηλώσω ότι ΤΑ ΠΕΡΑΣΑ ΤΑ Γ@ΜΗΜΕΝ@. Έπρεπε να ειπωθεί με το σωστό τρόπο. Πέρσι τέτοια εποχή ήταν τσεκαρισμένο το προτελευταίο κουτάκι.

22/9/2006... η μέρα που δεν με έδιωξαν απο το Madison... ας πρόσεχαν! Και το καλύτερο; Πέρασα σε βαθμολογία τα αμερικανάκια του γκρουπ που δουλεύουμε μαζί... αχχχχχχχχχ ωραία ήταν.... το καταφχαριστήθηκα.

(κλαπ κλαπ)
Ευχαριστώ, ευχαριστώ... η αγάπη σας με συγκινεί...