Κυριακή, Ιουνίου 12, 2005

Ο Μικρός Πρίγκηψ (by dr. Zhivago)

O μικρός Πρίγκηπας κοιμήθηκε καλά σήμερα. Η μυρωδιά του καμμένου ξύλου εξακολουθεί να πλανιέται στον αέρα. Ο ήχος της καταστροφής ηχεί ακόμα στα αυτιά του. Το αίμα των πιστών του ποτίζει τα ανατολίτικα άνθη, λάφυρο περασμένων μεγαλείων. Σηκώνεται καμαρωτός απο το σάπιο κρεβάτι του. Περνάει απο την γκρεμισμένη πύλη. Τρικλίζει δίπλα απο τα σπασμένα αγάλματα. Εισέρχεται στην πάλαι ποτέ Άίθουσα του Θρόνου. Κάθεται στον πέτρινο θρόνο και ήρεμος κλείνει αργά αργά τα μάτια.

Πάνε χρόνια τώρα που όλη τη μέρα κάθεται στον θρόνο του και ήρεμος περιμένει. Περιμένει. Περιμένει. Με χρόνια με καιρούς όλα θα φτιάξουν. Θα ξαναχτιστεί το κάστρο. Θα ξαναέρθουν οι πιστοί. Θα πλημμυρίσουν οι αγορές. Θα ανθίσουν οι λεμονιές. Θα ξαναγραφτεί το όνομά του στις χρυσές σελίδες της ιστορίας. Όλα θα λυθούν. Ο χρόνος θα σπείρει, ο χρόνος θα θερίσει, ο χρόνος θα μας φέρει το χαμόγελο. Περίμενε μικρέ Πρίγκηπα. Όλα θα πάνε καλα.

Η Μαύρη Κατάρα ξέρει καλά τη δουλειά της. Δεν δυσκολέυτηκε να μαγέψει τον μικρό Πρίγκηπα. Ήταν τόσο εύκολο. Τον έκανε να ξεχάσει. Του πήρε το πείσμα. Τον παρέλυσε. Τώρα πια γή και ύδωρ είναι δικά της. Η καυτή πνοή της πνίγει κάθε σταλιά ζωής στο μικρό βασίλειο. Η σκιά της πλανιέται ανάμεσα στα ξερά κουφάρια των δέντρων. Κάθε μέρα τριγυρνάει γύρω απο τον πρίγκηπα, τον βλέπει να κάθεται στον θρόνο του αμίλητος και ξέρει οτι θα είναι για πάντα δικός της.

"Μικρέ πρίγκηπα όλα θα πάνε καλά. Μη κάνεις τίποτα. Όλα θα φτιάξουν...Είναι μάταιο να προσπαθείς. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερός σύμμαχός σου. Τυχερέ πρίγκηπα κοιμήσου..Η τύχη σου δουλεύει..." του ψυθιρίζει στα αυτιά με την μαγευτική φωνή της. Ο μικρός Πρίγκηπας αμίλητος. Σίγουρος για το τι δε πρέπει να κάνει. Αναμένει τον σίγουρο θρίαμβο.


Η μέρα περνάει. Ο ήλιος δύει πίσω απο τα καταραμένα πυκνά σύννεφα. Μια μαύρη στάλα βροχής πέφτει στο μέτωπό του. Αργά και καταραμένα κυλάει στα σφιγμένα μάτια του. Συναντάει και άλλες σταγονες εκεί. Αυτές οι σταγόνες δεν είναι σαν και αυτήν. Δεν είναι καταραμένες. Είναι καθαρές! Είναι δάκρυα! Ο μικρός Πρίγκηπας ανοίγει τα μάτια του. Το μαύρο φώς τον τυφλώνει. Έχει να ανοίξει τα μάτια του χρόνια τώρα, απο την μέρα της Πρώτης Κατάρας. Πονάει. Κοιτάει τους νεκρούς. Κοιτάει τα αποκαϊδια. Κοιτάει τα χαλάσματα. Κοιτάει τη σκιά της μάυρης κατάρας που πλανιέται γύρω του. Βλέπει το πρόβλημα. Σφίγγει τα δόντια του. Κλαίει. Θρηνεί. Σηκώνεται. Η Κατάρα με μίσος προσπαθεί να τον μπερδέψει.

"Μικρέ πρίγκηπα, που πας? Δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι όλα μάταια. Δε βλεπεις γύρω σου? Έχεις φτάσει στο μηδέν. Νομίζεις οτι είσαι δυνατός? Νομίζεις οτι είσαι ικανός? Τότε πως γίναν όλα αυτά γύρω σου? Πώς σε μάγεψα τόσο καιρό? Πώς σκότωσα κάθε ελπίδα και σκέψη σου πρίν ακόμα γεννηθεί? Μικρέ πρίγκηπα θα είσαι πάντα μικρός γιατί ξέρεις οτι όλα είναι μάταια. Γι'αυτό περίμενε και ίσως σε λυπηθώ και φύγω. Ναι περίμενε, θα φύγω. Περίμενεεεε...."

Ο μικρός Πρίγκηπας έχει ανοικτά τα μάτια. Κλάιει. Τα γενναία του δάκρυα διώχνουν τις καταραμένες ψιχάλες. Το φώς της καρδιάς του φωτίζει το καταραμένο σκοτάδι. Το πείσμα του κουνάει το καχεκτικό σώμα του. Αργά παραπατώντας φτάνει στην Βιβλιοθήκη των Αναμνήσεων. θυμάται τα μεγαλεία. θυμάται την δύναμη που είχε. Νιώθει την αγάπη των φίλων του. Ανατριχιάζει απο τα παιδικά του όνειρα. Κλείνει τα μάτια του για ένα λεπτό.

"Για ότι αγαπάω, για ότι ήμουν και για ότι θέλω να είμαι" ψιθυρίζει.

Ανοίγει τα μάτια. Προχωράει με σταθερό βήμα στην αίθουσα του θρόνου. Η κατάρες τον τρομάζουν. Οι κατάρες τον μαγεύουν. Οι κατάρες τον μπερδέουν. Δε σταματάει. Ξέρει, θυμάται και θέλει. Φτάνει στην Μαύρη Κατάρα. Την κοιτάει στα μάτια. Την φωτίζει με θέληση, με πείσμα με δύναμη. Η κατάρα στριγγλίζει, μικραίνει πεθαίνει!

Ο ήλιος αρχίζει να φαίνεται πίσω απο τα σύννεφα. Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά. Ο Ήρωας δε πονάει πιά. Ξέρει οτι μπορεί! Έδωσε στο βασίλειό του μια ευκαιρία για το μέλλον. Είναι πια Βασιλιάς!



Ο μικρός Γιωργάκης ξυπνάει. Μικρέ γιωργάκη ήρθε η μέρα σου. Μικρέ γιωργάκη γίνε Βασιλιάς της ζωής σου!


by Dr. Zhivago