10 μέρες... (by Dr. Who)
10 μέρες προτού αρχίσουν όλα...
Αν πριν 8 μήνες μου έλεγε κάποιος ότι αυτή τη στιγμή θα ήμουν αμερική και θα έγραφα αυτές τις γραμμές από το Madison (που μου το έλεγε) θα τον έλεγα θεοπάλαβο (που τον έλεγα!).
Και όμως, το έσπασε ο διάολος το ποδάρι του (και μάλλον άσχημα για να είμαι εδώ).
Γνωρίζω τους καινούργιους μου συμφοιτητές χωρίς να μιλάω ούτε μια λέξη ελληνικά μαζί τους και όμως ενώ έχουμε τόσα πολλά διαφορετικά, μας ενώνουν τόσα πολλά. Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα έπαιζα "μπουνιές" με έναν Ινδό, ότι θα κάναμε ομάδα χαρτοπόλεμου με έναν Ιρλανδό ή ότι θα έμενα στο ίδιο σπίτι με ένα Νιγηριανό.
Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά (ή μήπως μίλια;) από τον κοντινότερο κοντινό μου φίλο, μισή γη πέρα από τα πάτρια εδάφη. Να ακούω στις 10 η ώρα το βράδυ - κάθε βράδυ - ότι εκεί, στη Σαλονίκη, ξημερώνει ακόμα μια όμορφη μέρα ενώ εδώ έχουν ήδη αρχίσει τα κρύα και οι ζακέτες...
Θα μου λείψει. Όλα θα μου λείψουν. Αλλά εδώ υπάρχει μια άλλη ζωή. Διαφορετική. Έχει όμως και αυτή την ομορφιά της. Και ξέρω ότι όσο ξεδιπλώνεται τόσο πιο πολύ θα μου αρέσει...
Αν πριν 8 μήνες μου έλεγε κάποιος ότι αυτή τη στιγμή θα ήμουν αμερική και θα έγραφα αυτές τις γραμμές από το Madison (που μου το έλεγε) θα τον έλεγα θεοπάλαβο (που τον έλεγα!).
Και όμως, το έσπασε ο διάολος το ποδάρι του (και μάλλον άσχημα για να είμαι εδώ).
Γνωρίζω τους καινούργιους μου συμφοιτητές χωρίς να μιλάω ούτε μια λέξη ελληνικά μαζί τους και όμως ενώ έχουμε τόσα πολλά διαφορετικά, μας ενώνουν τόσα πολλά. Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα έπαιζα "μπουνιές" με έναν Ινδό, ότι θα κάναμε ομάδα χαρτοπόλεμου με έναν Ιρλανδό ή ότι θα έμενα στο ίδιο σπίτι με ένα Νιγηριανό.
Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά (ή μήπως μίλια;) από τον κοντινότερο κοντινό μου φίλο, μισή γη πέρα από τα πάτρια εδάφη. Να ακούω στις 10 η ώρα το βράδυ - κάθε βράδυ - ότι εκεί, στη Σαλονίκη, ξημερώνει ακόμα μια όμορφη μέρα ενώ εδώ έχουν ήδη αρχίσει τα κρύα και οι ζακέτες...
Θα μου λείψει. Όλα θα μου λείψουν. Αλλά εδώ υπάρχει μια άλλη ζωή. Διαφορετική. Έχει όμως και αυτή την ομορφιά της. Και ξέρω ότι όσο ξεδιπλώνεται τόσο πιο πολύ θα μου αρέσει...
posted by christos at 2:58 π.μ.
1 Comments:
Κι ομως, καθε αλλο παρα νοσταλγια αισθανομαι. Πιο πολυ ενθουσιασμο για οτι προκειται να αρχισει (7 μερες πλεον) παρα την παραμικρη νοσταλγια. Το γεγονος οτι ακουω το ραδιοφωνο πιο πολυ με κανει να νιωθω οτι ειμαι και εγω ενα κομματι εκεινης της πολης και ισως σε τελικη αναλυση να με εχει βοηθησει να μην νιωσω homesick.
Απο την αλλη ισως πραγματι να ειμαι πιο χοντροπετσος... και οχι απλα μονο με μερικα εξτρα κιλα (αν και καπου εχω χασει μερικα (!).
Και σε πληροφορω οτι οι Ινδοι ειναι απο τα πιο ανοιχτοκαρδα και φιλικα ατομα εδω γυρω... μαλλον δεν ηταν ξεκαθαρη η εννοια του "επαιζα" στο ποστ. Γιατι πραγματικα παιζαμε.
Μια ακομα κατηγορια που δεν αναφερθηκα ειναι οι Τουρκοι που επιβεβαιωνεται το ρητο πως στο εξωτερικο γινομαστε οι καλυτεροι φιλοι... αλλα αυτο θα μπορουσε να αναλυθει καλυτερα και εκτενεστερα σε μελλοντικο ποστ, οταν γνωρισουμε και καλυτερα, αν και ηδη εχω αρκετη επαφη και εμπειρια μαζι τους.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home