Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Ξεκολλήστε ρε!!! (by Dr. Who)

Καλοί οι έρωτες του παρελθόντος αλλά το μέλλον ήταν (και σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες που έχω) θα συνεχίσει να είναι μπροστά!

Μην εκπλήσσεστε!

Καλοί οι έρωτες που πάνε χρόνια αλλά εγώ σας θυμάμαι στο ίδιο μέρος εδώ και πολύ καιρό. Έχω ακούσει ότι η αναλογία ανδρών:γυναικών είναι υπέρ μας - το γνωρίζατε?

Κράξτε με όσο θέλετε αλλά (ελπίζω) κάποια στιγμή θα δείτε πόσο δίκιο έχω.

For whom it may concern… (by Dr. Strangelove)

“U2 – With or without you”

See the stone set in your eyes
See the thorn twist in your side
I wait for you

Sleight of hand and twist of fate
On a bed of nails she makes me wait
And I wait without you

With or without you
With or without you

Through the storm we reach the shore
You give it all but I want more
And I’m waiting for you

With or without you
With or without you
I can’t live
With or without you

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

My hands are tied
My body bruised, she’s got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

With or without you
With or without you
I can’t live
With or without you

With or without you
With or without you
I can’t live
With or without you
With or without you

“U2 – City of blinding lights”

The more you see the less you know
The less you find out as you grow
I knew much more then than I do now

Neon heart, day-glow eyes
The city lit by fireflies
They're advertising in the skies
And people like us

And I miss you when you're not around
I'm getting ready to leave the ground

Oh you look so beautiful tonight...

Don't look before you laugh
Look ugly in a photograph
Flash bulbs, purple irises the camera can't see

I've seen you walk unafraid
I've seen you in the clothes you've made
Can you see the beauty inside of me?
What happened to the beauty I had inside of me?

And I miss you when you're not around
I'm getting ready to leave the ground

Oh you look so beautiful tonight...tonight
In the city of blinding lights

Time...time...time...won't leave me as I am
But time won't take the boy out of this man
Oh you look so beautiful tonight
Oh you look so beautiful tonight
Oh you look so beautiful tonight

In the city of blinding lights,
The more you know
The less you feel
Some pray for, others steal
Blessings not just for the ones who kneel, luckily

end and out...

Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2005

Kapsoura Alert !!! (by Dr. Strangelove)

Σας χαίρομαι παλικάρια μου. Είστε όλοι, λίγο ή πολύ, καπσουρεμένοι και το βαράτε το ζόρι σας. Αυτή είναι η πραγματική ζωή και μόνο έτσι αξίζει να την ζεις. Με τα προβλήματα της και τα πάθη που ξεπηδούν από αυτά.

Δεν θα συμμετέχω προς το παρόν σε «βαριές» συζητήσεις και αιώνιους προβληματισμούς καθώς το μυαλό μου στριφογυρίζει μόνο στον μήνα που έρχεται και θα είναι καυτός. Ένας μήνας με γυμνάσια, αγγαρείες και ατελείωτη ορθοστασία. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!!!

Θα επιχειρήσω λοιπόν να χαμηλώσω τους τόνους με μία λίστα καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Παρακάτω αναφέρω τις 10 ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν που μας πέρασε (Αύγουστος 2004 – Ιούλιος 2005) που με συγκίνησαν, με προβλημάτισαν, με διασκέδασαν…

Dr. Strangelove’s Cine Top-10:

1. Εξ επαφής (Closer)
2. Πλαγίως (Sideways)
3. Κακή εκπαίδευση (La mala education)
4. Η θάλασσα μέσα μου (Mar adentro)
5. Ψάχνοντας την Χώρα του Ποτέ (Finding Neverland)
6. Oldboy
7. Batman begins
8. Σκοτεινό χωριό (The Village)
9. Ημερολόγια μοτοσικλέτας (Motorcycle diaries)
10. Αμαρτωλή Πόλη (Sin City)

Καλή θέαση και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού…

Η ομάδα είναι down (By Dr. Flou)

Λοιπόν αγαπητοί συνάδερφοι,
όπως προανέφερα και στον τίτλο, η παρέα είναι πολύ πεσμένη.
Χθες συνηδητοποίησα αφού έκανα ακόμα μια γκάφα ότι τελικά πρέπει να περιμένουμε την ζωή να μας φέρει της χαρές και εμείς απλά να ευχαριστίομαστε τις μικρές στιγμές. Στο κάτω κάτω αυτές μένουν.
Οπότε λέω να μην μας πέρνει από κάτω και να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα μας με ένα χαμόγελο.
Α σήμερα πάω να χωρίσω από μία σχέση που ποτέ δεν είχα. Καλό ε;;

Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2005

Δύσκολα τα πράματα (by Dr. Flou)

Αγαπητοί συνάδερφοι (όλοι με το γαμημένο κωλόχαρτο) .
Ακόμα ένα νέο μέλος προστέθηκε στο ιατρείο και είπε να γράψει για τον αγαπημένο του ασθενή. Ο ασθενής αυτός, εκτός των άλλων πάσχει από φάση άρνησης και ποτέ δεν παραδέχεται τα λάθη του. Χτες έκανε ένα πολύ σημαντικό που μπορεί να τον καταστρέψει. Πήγε για πρώτη φορά στο καζίνο και φυσικά έχασε. Αν και συμφώνα με το γνωμικό (ξέρετε με τα χαρτιά και την αγάπη) έπρεπε να φύγει με καινούργιο αμαξάκι.

Ο ασθενής έχει ακόμα ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, αγαπάει.
Και το ερώτημα είναι γιατί οι άνθρωποι δεν κάνουν αυτά που θέλουν; Γιατί καταπιέζουμε τον εαυτό μας; Γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε αν θα πληγωθεί ο άλλος; Μήπως δεν θέλουμε να πληγωθούμε εμείς και το βρίσκουμε σαν δικαιολογία; Γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε τα πάντα ακόμα και άμα ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να βρούμε λύση. Και όταν μετά από πολύ σκέψη έχουμε καταλήξει σε ένα συμπέρασμα δεν φοβόμαστε μήπως είναι πολύ αργά, πως θα αντιδράσει ο άλλος; Είναι κακό να προσπαθούμε να ζούμε το τώρα χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο;Έτσι δεν χάνουμε τις μικρές χαρές τις ζωής;

Προχθές τακτοποιούσε το δωμάτιο του και βρήκε παλιά ενθύμια και γράμματα, ήταν όντως πολύ αγαπημένοι. Πόσα χρόνια του πήρε μέχρι να το καταλάβει. Την αγαπάει πολύ και τις οφείλει πολλά, στο κάτω κάτω δεν έχει κάνει σοβαρή σχέση από τότε. Το μόνο πρόβλημα του είναι ότι δεν ξέρει τι να κάνει, πόσο μπορεί να περιμένει!

Από την άλλη είναι οι φίλοι του που τον θεωρούν ακόμα ανώριμο που ποτέ δεν θα μεγαλώσει, και αυτός προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο. Αλλά τους φίλους μας πρέπει να τους δεχόμαστε με τα ελαττώματα τους και να προσπαθούμε να τους καταλάβουμε.

Το συμπέρασμα; Θέλει πολύ δουλεία αυτός ο ασθενής. Η μήπως όχι; Μήπως απλά χρειάζεται κάποιον να τον καταλαβαίνει και να τον νοιάζεται πέρα από τους φίλους;
Μου φένετε θα βγάλω καλα λεφτά από αυτόν τον ασθενή. Όχι τίποτα άλλο δεν μπορεί να εκφραστεί καλά όταν χρειάζεται και παρεξηγήτε.

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005

Μοναξιά μου όλα... (by Dr. Who)

Κάθεσαι στο παράθυρο, κοιτάς τη θέα... είναι η τελευταία φορά για πολύ καιρό... σκεφτεσαι ότι αύριο φεύγεις, πετάς μισό κόσμο μακριά. Όλοι αυτοί που αφήνεις πίσω, όλα αυτά που περιμένεις να βρεις. Τι είναι πιο βαθύ η συγκίνηση ή η ανυπομονησία;

Αποχαιρετάς φίλους και γνωστούς. (Τουλάχιστον αυτούς που θέλουν ή θυμήθηκαν να σε αποχαιρετήσουν - γιατί εκπλήσσεσαι;). Κλείνεις τις βαλίτσες τελευταία στιγμή προσπαθώντας να θυμηθείς αν έχεις ξεχάσει τίποτα. Καταλαβαίνεις πια ότι δεν έχει και τόση σημασία. Εϊναι χειρότερο να σε ξεχάσουν από το να ξεχάσεις εσύ μια οδοντόβουρτσα...

Αεροδρόμιο. Τελευταίος αποχαιρετισμός. Όσο πιο γρήγορος γίνεται. Μετά από κάθε αγκαλιά, μετά από κάθε φιλί νιώθεις τα δάκρυα να στοιβάζονται επικίνδυνα και δεν πρέπει να ξεφύγουν... Σηκώνεις το κεφάλι πάνω από το πέτασμα και τους κοιτάς όλους για τελευταία φορά. Κουνάς το χέρι και γυρίζεις από την άλλη χωρίς να κοιτάξεις ξανά πίσω. Νιώθεις αδύναμος, κενός.

Ξεχειλίζεις από συναισθήματα, σκέψεις, ερωτήματα, δάκρυα. Κι όμως. Τίποτα από όλα αυτά δε βρίσκει το δρόμο να εκφραστεί. Απλά ακολουθείς το πλήθος.

Μέσα στο αεροπλάνο ανοίγεις το δώρο που σου έδωσε τελευταία στιγμή μια φίλη... Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και μηνύματα από όλη την παρέα. Δεν φτάνεις ούτε στη δεύτερη σελίδα. Το κλείνεις απότομα και προσπαθείς για ακόμα μια φορά να πνίξεις τα δάκρυά σου. Δεν πρέπει να με καταλάβουν... Δεν πρέπει να με δουν...

Είσαι ήδη πάνω από το μεγάλο ωκεανό και αρχίζεις να νιώθεις κάτι να αλλάζει μέσα σου. Έχεις περάσει προ πολλού τα μισά του ταξιδιού και είσαι περισσότερο κοντά στην καινούργια σου ζωή από ότι στην παλιά. Ανοίγεις λίγο το παράθυρο. Στεριά. Δαιδαλώδεις ακτογραμμές. Πανέμορφες. Μακάρι να μπορούσες να τις δείξεις στους φίλους σου...

Προσγείωση. Είσαι πλέον εκεί. Κάνεις το πρώτο βήμα. Βαρύ. Δικαιολογείσαι: "Είναι από το ταξίδι" - ξέρεις όμως πως δε φταίει αυτό. Στο νου σου έρχεται ένας γνωστός σκοπός: "Μοναξιά μου όλα..." - αρχίζεις να σιγοτραγουδάς. Παύση.

Σε νοιάζει;

Όχι! Είναι ένα δικό σου κομμάτι, πράγματι, αλλά όχι το κυρίαρχο.

Ανοίγεις το βήμα.

Αλλάζεις σκοπό:

"ΠΑΜΕ! Ήρθαμε απόψε από τόσο μακριά..."