10 μέρες προτού αρχίσουν όλα...
Αν πριν 8 μήνες μου έλεγε κάποιος ότι αυτή τη στιγμή θα ήμουν αμερική και θα έγραφα αυτές τις γραμμές από το Madison (που μου το έλεγε) θα τον έλεγα θεοπάλαβο (που τον έλεγα!).
Και όμως, το έσπασε ο διάολος το ποδάρι του (και μάλλον άσχημα για να είμαι
εδώ).
Γνωρίζω τους καινούργιους μου συμφοιτητές χωρίς να μιλάω ούτε μια λέξη ελληνικά μαζί τους και όμως ενώ έχουμε τόσα πολλά διαφορετικά, μας ενώνουν τόσα πολλά. Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα έπαιζα "μπουνιές" με έναν Ινδό, ότι θα κάναμε ομάδα χαρτοπόλεμου με έναν Ιρλανδό ή ότι θα έμενα στο ίδιο σπίτι με ένα Νιγηριανό.
Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά (ή μήπως μίλια;) από τον κοντινότερο κοντινό μου φίλο, μισή γη πέρα από τα πάτρια εδάφη. Να
ακούω στις 10 η ώρα το βράδυ - κάθε βράδυ - ότι εκεί, στη Σαλονίκη, ξημερώνει ακόμα μια όμορφη μέρα ενώ εδώ έχουν ήδη αρχίσει τα κρύα και οι ζακέτες...
Θα μου λείψει. Όλα θα μου λείψουν. Αλλά εδώ υπάρχει μια άλλη ζωή. Διαφορετική. Έχει όμως και αυτή την ομορφιά της. Και ξέρω ότι όσο ξεδιπλώνεται τόσο πιο πολύ θα μου αρέσει...
