Μοναξιά μου όλα... (by Dr. Who)

Κάθεσαι στο παράθυρο, κοιτάς τη θέα... είναι η τελευταία φορά για πολύ καιρό... σκεφτεσαι ότι αύριο φεύγεις, πετάς μισό κόσμο μακριά. Όλοι αυτοί που αφήνεις πίσω, όλα αυτά που περιμένεις να βρεις. Τι είναι πιο βαθύ η συγκίνηση ή η ανυπομονησία;

Αποχαιρετάς φίλους και γνωστούς. (Τουλάχιστον αυτούς που θέλουν ή θυμήθηκαν να σε αποχαιρετήσουν - γιατί εκπλήσσεσαι;). Κλείνεις τις βαλίτσες τελευταία στιγμή προσπαθώντας να θυμηθείς αν έχεις ξεχάσει τίποτα. Καταλαβαίνεις πια ότι δεν έχει και τόση σημασία. Εϊναι χειρότερο να σε ξεχάσουν από το να ξεχάσεις εσύ μια οδοντόβουρτσα...

Αεροδρόμιο. Τελευταίος αποχαιρετισμός. Όσο πιο γρήγορος γίνεται. Μετά από κάθε αγκαλιά, μετά από κάθε φιλί νιώθεις τα δάκρυα να στοιβάζονται επικίνδυνα και δεν πρέπει να ξεφύγουν... Σηκώνεις το κεφάλι πάνω από το πέτασμα και τους κοιτάς όλους για τελευταία φορά. Κουνάς το χέρι και γυρίζεις από την άλλη χωρίς να κοιτάξεις ξανά πίσω. Νιώθεις αδύναμος, κενός.

Ξεχειλίζεις από συναισθήματα, σκέψεις, ερωτήματα, δάκρυα. Κι όμως. Τίποτα από όλα αυτά δε βρίσκει το δρόμο να εκφραστεί. Απλά ακολουθείς το πλήθος.

Μέσα στο αεροπλάνο ανοίγεις το δώρο που σου έδωσε τελευταία στιγμή μια φίλη... Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και μηνύματα από όλη την παρέα. Δεν φτάνεις ούτε στη δεύτερη σελίδα. Το κλείνεις απότομα και προσπαθείς για ακόμα μια φορά να πνίξεις τα δάκρυά σου. Δεν πρέπει να με καταλάβουν... Δεν πρέπει να με δουν...

Είσαι ήδη πάνω από το μεγάλο ωκεανό και αρχίζεις να νιώθεις κάτι να αλλάζει μέσα σου. Έχεις περάσει προ πολλού τα μισά του ταξιδιού και είσαι περισσότερο κοντά στην καινούργια σου ζωή από ότι στην παλιά. Ανοίγεις λίγο το παράθυρο. Στεριά. Δαιδαλώδεις ακτογραμμές. Πανέμορφες. Μακάρι να μπορούσες να τις δείξεις στους φίλους σου...

Προσγείωση. Είσαι πλέον εκεί. Κάνεις το πρώτο βήμα. Βαρύ. Δικαιολογείσαι: "Είναι από το ταξίδι" - ξέρεις όμως πως δε φταίει αυτό. Στο νου σου έρχεται ένας γνωστός σκοπός: "Μοναξιά μου όλα..." - αρχίζεις να σιγοτραγουδάς. Παύση.

Σε νοιάζει;

Όχι! Είναι ένα δικό σου κομμάτι, πράγματι, αλλά όχι το κυρίαρχο.

Ανοίγεις το βήμα.

Αλλάζεις σκοπό:

"ΠΑΜΕ! Ήρθαμε απόψε από τόσο μακριά..."