Σάββατο, Απριλίου 30, 2005

Dream on (by Dr. Zhivago)

Κοίταξέ τον. Όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή. Έχει καρφωθεί στην οθόνη. Έφαγε άραγε σήμερα? Μα τι τον ενδιαφέρουν αυτά τα προγράμματα που κάνει? Άραγε σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός απο αυτά? Έχει αλληλεπίδραση με το περιβάλλον? Γιατί έχει τόσες πολλές μέρες να πάρει τηλέφωνο τους φίλους του? Έχει και να τους δεί ίσα με ένα χρόνο τώρα που είναι στα ξένα. Άραγε το έχει καταλάβει? Άραγε του λείπουν καθόλου ή μια οθόνη με παράξενους κώδικες καλύπτει τα συναισθήματα και τις ανάγκες του?

Ωραία τα πάω σήμερα. Έβγαλα πολλή δουλειά. Και το Πρόγραμμα δουλέυει τέλεια. Πρέπει να βελτιώσω και αυτό το κομμάτι..Έλα έλα δούλεψε..Έλα έλα.Ναι!! Χεχε..τέλεια!! Πολύ ωραία..Τι ωραία μέρα σήμερα! Έχει και λιακάδα έξω. Πρέπει να βγώ καμια βόλτα σήμερα..Κάτσε να κάνω το Πρόγραμμα πρώτα. Για να αλλάξω και το άλλο κομμάτι έδω..Μπράβο έτσι..Δουλεύει?? Δουλευει!! Πολυ καλά!! Ωραία είναι εδώ στα ξένα..Δουλεύει και το Πρόγραμμά μου, τι άλλο θέλω? Ο καθηγητής μου θα είναι πολύ χαρούμενος! Έχει και ωραία τραγουδάκια ο 1055Rock...Ώπ πιο έβαλε τώρα?

Every time that I look in the mirror
All these lines on my face getting clearer
The past is gone
It went by like dusk to dawn
Isn't that the way
Everybody's got their dues in life to pay

Ωχ


Aerosmith


Dream on


Θυμάμαι. Ήμουν σπίτι της. Ήταν και άλλοι φίλοι. Διαβάζαμε όλοι μαζί. Χρόνια πολλά πάνε απο τότε. Ίσαμε τέσσερα χρόνια. Άκόμα δεν είχα πάρει πτυχίο. Τότε διάβαζα τα πρώτα "πολύ" επιστημονικά μου βιβλία. Δεν είχα ιδέα τι λέγανε. Είχα βάλει στο κομπιούτερ να παίζει αυτό το τραγούδι ξανά και ξανά. Ήμασταν όλοι μαζί, μια καλή παρέα. Ένιωθα πολύ όμορφα μαζί τους. Ήμουν άλλος άνθρωπος. Δεν είχα πάει εδώ, δεν είχα πάει εκεί. Ήμασταν όλοι στην ίδια μοίρα και οι ζωές μας ήταν τυλιγμένες μεταξύ τους. Ήταν η παρέα μου. Πόσα είχαμε περάσει. Τι τρελές διακοπές ζήσαμε μαζί. Έρωτες, απογοητεύσεις, δέσιμο, εμπειρίες. Πόσο βοηθούσε ο ένας τον άλλο. Πόσο αγαπούσε ο ένας τον άλλον!

Μεγαλώσαμε όμως. Εγώ έφυγα πρώτος. Ο άλλος πήγε αθήνα, ο άλλος ετοιμάζεται να φύγει και αυτός αμερική. Αυτή μάλλον κάπου στην ευρώπη. Έχω να τους δώ ίσα με ένα χρόνο. Μιλάμε συχνά. Όχι τόσο συχνά. Θα μπορούσαμε και πιο συχνά. Δε ξέρω. Έχω το Πρόγραμμά μου! Όλο ξεχνιέμαι. Έχω τον κόσμο μου. Είμαι στον κόσμο μου!

Όχι ρε γαμώτο. Κωλοπρόγραμμα. Κωλουπολογιστή. Ά ρε φίλοι μου πόσο μου λείπετε. Είμαι λίγο χαζός και σας ξεχνάω καμια φορά. Αλλά η αλήθεια πάντα βγαίνει τέτοιες στιγμές που άσχετα πράγματα κεντρίζουν το μυαλό, που με φέρνουν στο παρελθόν δίπλα σας, που με κάνουν να καταλαβαίνω οτι μόνο στο παρελθόν μπορώ να με σκεφτώ δίπλα σας..

Θα κλείσω το κομπιούτερ. Θα βγώ έξω. Θα περπατήσω. Όταν γυρίσω το βράδυ, κοιτώντας ψηλά, θα δω τα άστρα και θα φανταστώ ότι βρίσκεστε δίπλα μου, στην παραλία μας, και θα μου λέτε που θέλετε να πάτε όταν πάρετε πτυχίο.

Καλοί μου φίλοι, αγαπημένοι, μια μέρα θα είμαστε όλοι πάλι μαζί. Θα είμαστε στην πόλη μας. Θα παίρνουμε τίς μερσεντές μας, θα τις παρκάρουμε στη ραψωδία και θα πίνουμε έναν μέτριο χωρίς, for old times' shake.

Μια παρένθεση είναι που θα κλείσει.

Φιλιά



Everytime that I look in the mirror
All these lines on my face gettin’ clearer
The past is gone
It went by like dust to dawn
Isn’t that the way
Everybody’s got their dues in life to pay

I know what nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it’s everybody’s sin
You got to lose to know how to win

Half my life is in books’ written pages
Live and learn from fools and from sages
You know it’s true
All the things come back to you

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter, sing for the tears
Sing with me, if it’s just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away

Dream on, dream on
Dream yourself a dream come true
Dream on, dream on
Dream until your dream come true
Dream on, dream on, dream on...

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter and sing for the tears
Sing with me, if it’s just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away

3 Comments:

Blogger christos said...

Κωλόπαιδο.

6:43 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αγαπημένε φίλε η παρένθεση μόλις άνοιξε. Είναι νομίζω νωρίς να αναμένουμε το κλείσιμό της. Άλλωστε οι επιλογές που κάνουμε όλοι μας για το μέλλον μας είναι προσωπικές και γίνονται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Παρόλα αυτά είναι καλό που τις δύσκολες στιγμές στην ξενιτιά, φέρνεις στο μυαλό σου την πατρίδα και τους ανθρώπους που αγαπάς και σ’αγαπούν και κρατάς το όραμα της επιστροφής για μπούσουλα που θα καθορίσει τις μελλοντικές σου επιλογές.

Φίλε τις δύσκολες τούτες στιγμές θέλει πάνω απ’όλα ψυχραιμία και θετικές σκέψεις. Συνέχισε να δοκιμάζεις τα συναισθηματικά μας όρια.

12:44 π.μ.  
Blogger christos said...

Η Ραψωδια μας αφησε... αραγες τι αλλο θα ακολουθησει;

6:13 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home